Вук и ја
Једне црне ноћи, без месечине, како то обично бива, заблистале су очи његове у мраку, осветлиле на трен душу моју, па нестале у тами. Остала сам очарана његовом дивљином и снагом, затечена, наивна и неспремна. Кад сам после времена дошла себи, одлучила сам: ја морам имати тог вука! Наравно била сам се добро опремила, храброшћу Наставите са читањем →